ولایت غدیر

دیر، دورنمایی از حقایق امامت بود در دقایق آن صحرا.

کاروانیان از حج بازگشته ‏اند و سوغاتی از «توحید» به همراه دارند. با استماعِ بیاناتِ رسولِ مهربانی، رو به « نبوت » آورده ‏اند و اینک « امامت » .


کدامین طنین، با آهنگی از دیار آینه، می‏تواند گل و گلشن را به سینه ‏ها مهمان کند؟ مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِیٌّ مَولاه.کنارِ برکه، سکوی جاودانگی بود که از یک سو اتمام دین را دید و از دیگر سو، آغاز معرفیِ همگانیِ علی را.

غدیر نشان داد خدا عادل است و ولایت را در وجود سزاوارترین، مستقرّ می‏ سازد. دستی، جانشینِ دستی شد و از این گل تازه، افسردگیِ آن صحرا زدوده شد.

غدیر، برکه‏ای از تدبیر بود برای رسیدن به رستگاری‏ های پیاپی، رسیدن به هم‏ صدایی و هم سویی.

غدیر می‏ خواست تمامیِ فاصله‏ ها را به صفر برساند و به مارهای خفته و مترصد، طعم گس هلاکت بچشاند.

می‏خواست تحریف، در جامعه نیفتد.
کدام زخم، با فراموشیِ این میثاق برابری می‏کند آیا؟!

عیدی آمد و سوزندگیِ آن بیابان، خنکایِ بهار را لمس کرد.

برکه‏ ای که ماناتر از اقیانوس بود، امامت را به جریان انداخت.

غدیر، آبراه ه‏ای بود به خشک‏زار اندیشه‏ های تمام أعصار.

مشخصات

عنوان موضوع : سکوی جاودانگی

نویسنده : ابوالفضل

منبع : http://www.beytoote.com

تاریخ انتشار : چهارشنبه 15 مهر 1394